วันอังคารที่ 10 สิงหาคม พ.ศ. 2553

แม่ข้าใครอย่าแตะ



ในคาบเรียนวิชาภาษาไทยของนักเรียนชั้นป.4 คุณครูได้ให้เด็กนักเรียนทุกคนนั่งล้อมวงเป็นวงกลมเพื่ออ่านหนังสือวรรณกรรมเรื่อง กำพร้าบัวตอง โดยคุณครูจะให้นักเรียนผลัดกันอ่านทีละคนๆละ 7 บรรทัด ขณะที่เด็กๆกำลังอ่านหนังสือด้วยความตั้งใจอยู่นั้น สักพักก็ได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ ฮือ ฮือ ดังขึ้นมา คุณครูเริ่มมองหาและสอดส่ายสายตาว่าเสียงนั้นมาจากไหนกันนะ และแล้วเราก็พบที่มาของเสียงร้องไห้นั้นแล้วค่ะ

ครูณี พี่แทน ร้องไห้ทำไมคะ

พี่แทนเด็กชายตัวน้อย ที่มีนิสัยรักท้องทุ่งเป็นชีวิตจิตใจ ตอบพร้อมกับเสียงสะอื้นเบาๆว่า เพื่อนเขาด่าแม่ผมครับ

ครูณี ใครด่าแม่พี่แทนคะ แล้วด่าว่ายังไง

พี่แทน พี่เบสครับ เขาด่าแม่ผม

พี่เบส เด็กชายผิวขาว ร่างท้วม ก็รีบยกมือขึ้นขอพูดบ้างว่า ผมไม่ได้ด่านะครับ

พี่แทน บ่ได่ด่าจั๋งใด๋ เขาได่ยินอยู่

พี่เบส เขาด่าตอนได๋ แหล่วด่าว้าจั๋งได๋

พี่แทน คำว่าเตี้ย นั่นแด๋ ซื่อแม๋เขา

พี่เบส อ๋อ คุณครูครับ ผมอ่านประโยคจากหนังสือที่ว่า ต้นไม้ต้นเตี้ยๆเองนะครับ

ครูณี เอาหล่ะค่ะเด็กๆ ครูณีรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น พี่แทนคะ พี่เบสเขาอ่านประโยคจากหนังสือเท่านั้นเอง ไม่ได้ด่าแม่พี่แทนซักหน่อย ทีนี้พี่แทนก็ไม่ต้องเสียใจว่าเพื่อนด่าชื่อแม่ของตัวเองแล้วนะคะ

พี่แทน นั่งก้มหน้าแล้วดึงชายเสื้อขึ้นมาเช็ดคราบน้ำตาและตอบเบาๆว่า ครับ เพื่อนๆในห้องต่างพากันนั่งยิ้มและหัวเราะเบาๆ กับข้อถกเถียงระหว่างพี่แทนกับพี่เบส และก็ได้เรียนรู้แล้วว่า ชื่อแม่ข้าใครอย่าแตะนะ จะ บอก ให้ .

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น