เรื่องโดน โดน

เมื่อสายวันหนึ่งของวันศุกร์ เด็กๆอนุบาล 1 ครึ้มอกครึ้มใจ เพราะจะได้นำเสนอผลงานและแลกเปลี่ยนสิ่งที่ได้เรียนรู้มาตลอดทั้งสัปดาห์ (Show and Share) และกลุ่มแมวอันประกอบด้วยสมาชิกเกือบสิบคนต่างตั้งอกตั้งใจนำเสนอการดูแลและปฏิบัติตนต่อน้องแมวเมี้ยวหง่าว

สวัสดีค่ะคุณครูและเพื่อนๆ พวกเราจะมานำเสนอเรื่องการดูแลแมวครับ/ค่ะ
คนแรกคุณครูตั้งใจนำเสนอปุญมึนโฮเด็กไทยหน้าคล้ายเกาหลี
คุณครู : ปุญคนแรกครับ
น้องปุญเกาศีรษะหมายว่า "งานเข้า" และตั้งใจเปิดการนำเสนอการดูแลแมวว่า
ปุญ : อย่าให้แมวข่วนเราได้ครับ
คุณครู : ปึง !!! ดีมากค่ะ (ดูแลแมวหรือดูแลตัวเองน้อลูก) เชิญคนต่อไปค่ะ
ออร์โต้ : ถ้ารักแมวเพื่อนๆอย่าตีแมวนะครับ
หอม : ถ้าแมวไม่สบายให้พาแมวไปหาหมอ
เนย : ให้อาหารเขาทุกวัน
คุณครู : ทุกคนยอดเยี่ยมมากค่ะ
พอมาถึงนุนิ เด็กน้อยหน้าไทย หัวใจอีสานคักๆ
คุณครู : เชิญนุนิค่ะ
นุนิ : อย่าขังแมวไว้โดน โดน
คุณครู : ปึง !!!! อะไรนะคะ อีกครั้งนะคะ
นุนิ: อย่าขังแมวไว้โดนโดนค่ะ
คุณครู : ว้าว !!!!! ยอดเยียมมากค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ

โดน โดน = นาน นาน

"มีความสุขและหัวเราะกันให้โดนโดนนะคะ"

ครูพูดผิดตรงไหน ?

วันพุธ เวลา 15.20 น. ณ ห้องเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 เด็กๆทุกนั่งล้อมวงเป็นวงกลม ครูณีกำลังอธิบายว่าการบ้านของวันนี้มีงานวิชาอะไรบ้าง และวันนี้ยังมีสื่อสารถึงเด็กๆและผู้ปกครองเรื่องการทำความสะอาดโรงเรียนร่วมกันตั้งแต่ระดับชั้นอนุบาล1-ป.6 โดยแต่ระดับชั้นให้ช่วยกันดูแลห้องเรียนของตนเอง
ครูณี : เด็กๆคะ พรุ่งนี้จะมีการทำความสะอาดห้องเรียนของตนเอง พร้อมกันเลยนะตั้งแต่น้องอนุบาลจนถึงพี่ป.6 และอุปกรณ์ที่เด็กๆจะต้องเตรียมมาก็มีผ้าขี้ริ้ว สำหรับทำความสะอาด เช็ด ถูตามที่ต่างๆ ส่วนคนที่ไม่สบาย ไอ จาม ขอให้นำผ้าอนามัยมาปิดปากที่โรงเรียนได้นะคะ
เด็กๆป.6 ทุกคน หัวเราะพร้อมกัน ขณะที่ครูณีก็ยังนั่งงงว่า เด็กๆหัวเราะอะไรกัน สักพักพี่เดียว เด็กชายตัวเล็ก แต่เสียงไม่เล็กเลย พูดขึ้นว่า : ครูณีจะเอาโซฟีหรือโมเดสครับ ?
เสียงหัวเราะของเด็กๆก็ดังขึ้นพร้อมกันอีกครั้ง ครูณีจึงหันกลับมาอ่านสื่อสารในมือของตนเองอีกครั้งว่าพูดผิดตรงไหนเนี๊ยะ
ครูณี :อ๋อ ขอโทษค่ะ ครูณีพูดผิด หน้ากากอนามัย ไม่ใช่ผ้าอนามัยค่ะ.

ไข้หนักไหม ?

หลังเลิกเรียนเย็นวันอังคารที่ 7 กันยายน 2553 ครูยิ้มทักทายน้องสกายอนุบาล1และถามข่าวคราวเกี่ยวกับพี่สำลี พี่ชายที่อยู่ชั้นป.5 ที่ไม่ได้มาโรงเรียนเนื่องจากไม่สบาย

ครูยิ้ม : สกายครับ ทำไมพี่สำลีไม่มาโรงเรียนครับ
น้องสกาย: เป็นไข้ครับ
ครูยิ้ม : เป็นไข้หนักไหมคะ
น้องสกาย : หนัก 2 กิโลครับ
ครูยิ้ม :555 เป็นไข้ชั่งได้ด้วยนะเนี๊ยะ

เหาเป็นเหตุ

เช้าอากาศแจ่มใส เด็กๆ มาโรงเรียนแต่เช้า และเล่นที่สนามเด็กเล่นอย่างใจจดใจจ่อ

เด็กหญิงนิวผู้มีความมั่นใจ สวยเลิศ เชิด เ่ก่ง กำลังนั่งเล่นก่อปราสาททรายให้กับเจ้าหญิงอย่างเพลิดเพลินจำเริญใจ

ทันใดนั้น...ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา

เด็กหญิงนิว "อู๊ยยยยยยยย ชนม์ (ทำเสียงลากยาวกึ่งไม่พอใจ) อย่าเอาหัวมาใกล้เค้าหลายเด๊อ (หน้านิ่วคิ้วขมวด)

เด็กหญิงชนม์ "ก็เค้าอยากเล่นใกล้ๆ นิวเน๊าะ!!!!!!!" (ยิ้มให้นิวอย่างมีความสุขและจริงใจที่ซู้ดดดด)

เด็กหญิงนิว "เดี๋ยวเหาเค้า ก็กระโดดขึ้นหัวชนม์หรอก" (อาการไม่พอใจยังหลงเหลืออยู่มาก)

เด็กหญิงชนม์ "แม่เค้าบอกว่าเป็นคนดีต้องเลี้ยงสัตว์ ที่บ้านเค้ายังเลี้ยงหมากับแมวเลย (เสียงปลาบปลื้มปิติ) เค้าก็อยากเลี้ยงเหาบ้างเน๊าะ!!!"

เด็กหญิงนิว "???????????????"

คุณครูน้อย "?????????" งง งง

"ยอดเยี่ยมมากค่ะ ชนม์เป็นเด็กดีมาก"

หา.....นี่เด็กๆ อยากเลี้ยงเหาหรือนี่......แปลกจริงหนอ ++ 5555

แล้วหมาอยู่ไหนหล่ะ ?


ทุกวันหลังจากน้องอนุบาล 1 ตื่นนอน ทุกคนจะเปลี่ยนเสื้อผ้า เก็บที่นอน ล้างหน้า แปรงฟันแล้วเตรียมดื่มนม แต่วันนี้ขณะที่เพื่อนๆทุกคนกำลังเตรียมตัวดื่มนมอยู่นั้น น้องสกายเด็กชายตัวน้อยที่รักสุนัขเป็นชีวิตจิตใจก็กำลังเก็บที่นอนของตัวเอง โดยนำที่นอนของตัวเองไปเก็บไว้ในตู้เก็บที่นอน พร้อมกับเอาตัวเองเข้ามาไปนั่งเล่นอยู่ในนั้นด้วย
ครูภร " น้องสกาย ทำยังไงน๊า ถึงจะออกมาจากตู้"? จากนั้นครูภรก็เดินไปหยิบตะกร้ายางรัดผมที่อยู่บนตู้เก็บที่นอนนั้น น้องสกาย " มีแต๊หมาท่อนั่นหล่ะ ที่จะมาไล่ ค่อยสิออกไป" พูดแล้วน้องสกายก็วิ่งออกจากตู้เก็บที่นอน ครูภรยืนมองน้องสกายวิ่งออกไปพร้อมกับทวนคำพูดของน้องสกายเบาๆว่า " มีแต่หมาเท่านั้นที่มาไล่จึงจะออก และตอนนี้สกายวิ่งออกไปแล้ว แล้วหมาที่ไหนหล่ะมาไล่ ถ้าไม่ใช่... ???"

ครูให้ทำงานเยอะ

วันจันทร์ที่ 16 สิงหาคม 2553 ชั้นป.2 เรียนโครงงานตอนบ่ายโมง หลังจากได้หัวข้อโครงงานแล้ว วันนี้ทุกคน จะได้ช่วยกันรวบรวมเนื้อหาสิ่งที่อยากเรียนรู้ จัดกลุ่มเนื้อหาหลักที่ทุกคนสนใจ นักเรียนช่วยกันคิด ช่วยกันรวม ส่วนครูทำหน้าที่เขียนลงบนกระดานให้ (Blackboard Share) วันนี้เด็กๆ ร่วมมือกันดีมาก ได้เนื้อหาที่จะเรียนเยอะ ครูต้องเขียนให้จนล้นกระดาน หลังจากนั้นนักเรียนทุกคนจึงเขียนเนื้อหาที่ช่วยกันรวบรวมลงสมุดตนเอง โดยกำหนดเวลา 40 นาที เมื่อเสร็จแล้วทุกคนจะต้องสรุปการเรียนรู้รายสัปดาห์ 2 สัปดาห์พร้อมกัน เพราะเพิ่งได้หัวข้อที่จะเรียน และเหตุก็เกิดขึ้น พี่อังอัง : ครูแป้งขาเขียนบนกระดานเสร็จแล้วทำสรุปสัปดาห์เลยหรือค่ะ
ครูแป้ง : ใช่ค่ะ
พี่อังอัง : หนูว่าแล้วว่าวันนี้ต้องได้สรุปสัปดาห์
ครูแป้ง : ทำไมล่ะคะ
พี่อังอัง : ก็เรายังไม่ได้สรุปสักสัปดาห์เลยนี่คะ / ระหว่างนั้นพี่คิมก็จดงานบนกระดานเสร็จ และเดินมาส่งงานพร้อมรับงานสรุปสัปดาห์และนั่งลงข้างๆครู
พี่คิม : ครูแป้งครับ ทำสองสัปดาห์เลยเหรอครับ (ถามยิ้มๆ)
ครูแป้ง : ครับ...พี่คิมทบทวนดูนะคะสัปดาห็ไหนทำอะไรบ้าง ดูจากรูปก็ได้ค่ะ
พี่คิม : สัปดาห์นี้สัปดาห์ที่เท่าไหร่ครับครูแป้ง
ครูแป้ง : สัปดาห์ที่ 3 ค่ะ ทำไมหรือครับ
พี่คิม : (ก่อนตอบพี่คิมอมยิ้มมองหน้าครู) ถ้าสรุปสัปดาห์ที่3 ผมจะเขียนว่าสัปดาห์นี้ครูแป้งให้ทำงานเยอะแล้วก็ ...จบเลย

สวัสดีต้นไม้

ประมาณ 11.00 น. น้องอนุบาล 1 กำลังต่อแถวกันไปทานข้าว เมื่อทุกคนได้ที่นั่งเรียบร้อยแล้ว

คุณครู : เมื่อทุกคนพร้อมแล้วเราจะกล่าวขอบคุณข่าว โดยวันนี้คุณครูขอให้โต๊ะสามเป็นผู้นำกล่าว เมื่อเด็กๆ กล่าวขอบคุณข้าวจบ

คุณครู : ทุกคนมองที่พี่นาฬิกา เรามีเวลาทานข้าวกี่นาทีคะ

เด็กๆ : 20 นาทีค่ะ/ครับ

คุณครู : ตอนนี้พี่เข็มยาวชี้ที่เลข 2 เราจะนับพร้อมๆ กันนะคะ จากเลข 2 ไปถึงเลข 3 เป็นเวลา 5 นาที จากเลข 2 ไปถึงเลข 4 เป็นเวลา .........จากเลข 2 ไปถึงเลข 6 เป็นเวลา 20 นาที วันนี้เราทานขาวพี่เข็มยาวชี้ที่เลข 6 เชิญทุกคนที่น่ารักรับประทานอาหารได้ค่ะ

เมื่อได้รับสัญญาณเด็กๆ ทุกคนต่างก็รับประทานอาหารที่อยู่ตรงหน้าอย่างตั้งใจ เพราะถ้าคุยกันหรือเล่นกัน อาจจะหมดเวลากินข้าว เมื่อเ็ด็กๆ เริ่มทานเสร็จก็มีเด็กชายคอปเดินเข้ามาถามคุณครู

เด็กชายคอป : คุณครูครับผมจะรดน้ำพี่ต้นไม้ได้เหรือเปล่าครับ

คุณครู : ได้สิคะ เยี่ยมมากเลยพี่ต้นไม้คงจะหิวเหมือนเด็กๆ อย่าลืมร้องเพลงให้พี่ต้นไม้ฟังด้วยนะคะเขาจะได้มีความสุข

สิ้นเสียงคุณครู เด็กชายคอปรีบวิ่งไปยังบัวรดน้ำ เติมน้ำแล้วก็ไปนั่งรดน้ำต้นไม้ที่ตนเองปลูก พร้อมกับได้ยินเสียงแว่วๆ ดังมา

"สวัสดีวันนี้พบกัน สุขใจพลันฉันได้พบเธอ

โอลันลา โอลันลา ลันลา โอลันลา โอลันลา ลันลา"

เสียงเพลงร้องกลับไปกลับมาจนกระทั้งเด็กชายคอปรดน้ำต้นไม้เสร็จ พร้อมกับร้อยยิ้มที่จริงใจให้พี่ต้นไม้ที่เขารดน้ำ