ในคาบเรียนวิชาภาษาไทยของนักเรียนชั้นป.4 คุณครูได้ให้เด็กนักเรียนทุกคนนั่งล้อมวงเป็นวงกลมเพื่ออ่านหนังสือวรรณกรรมเรื่อง กำพร้าบัวตอง โดยคุณครูจะให้นักเรียนผลัดกันอ่านทีละคนๆละ 7 บรรทัด ขณะที่เด็กๆกำลังอ่านหนังสือด้วยความตั้งใจอยู่นั้น สักพักก็ได้ยินเสียงเด็กร้องไห้ ฮือ ฮือ ดังขึ้นมา คุณครูเริ่มมองหาและสอดส่ายสายตาว่าเสียงนั้นมาจากไหนกันนะ และแล้วเราก็พบที่มาของเสียงร้องไห้นั้นแล้วค่ะ
ครูณี “ พี่แทน ร้องไห้ทำไมคะ ”
พี่แทนเด็กชายตัวน้อย ที่มีนิสัยรักท้องทุ่งเป็นชีวิตจิตใจ ตอบพร้อมกับเสียงสะอื้นเบาๆว่า“ เพื่อนเขาด่าแม่ผมครับ ”
ครูณี “ ใครด่าแม่พี่แทนคะ แล้วด่าว่ายังไง”
พี่แทน “ พี่เบสครับ เขาด่าแม่ผม”
พี่เบส เด็กชายผิวขาว ร่างท้วม ก็รีบยกมือขึ้นขอพูดบ้างว่า “ ผมไม่ได้ด่านะครับ ”
พี่แทน “ บ่ได่ด่าจั๋งใด๋ เขาได่ยินอยู่”
พี่เบส “ เขาด่าตอนได๋ แหล่วด่าว้าจั๋งได๋”
พี่แทน “ คำว่าเตี้ย นั่นแด๋ ซื่อแม๋เขา”
พี่เบส “อ๋อ คุณครูครับ ผมอ่านประโยคจากหนังสือที่ว่า ต้นไม้ต้นเตี้ยๆเองนะครับ”
ครูณี “ เอาหล่ะค่ะเด็กๆ ครูณีรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น พี่แทนคะ พี่เบสเขาอ่านประโยคจากหนังสือเท่านั้นเอง ไม่ได้ด่าแม่พี่แทนซักหน่อย ทีนี้พี่แทนก็ไม่ต้องเสียใจว่าเพื่อนด่าชื่อแม่ของตัวเองแล้วนะคะ”
พี่แทน นั่งก้มหน้าแล้วดึงชายเสื้อขึ้นมาเช็ดคราบน้ำตาและตอบเบาๆว่า “ ครับ ” เพื่อนๆในห้องต่างพากันนั่งยิ้มและหัวเราะเบาๆ กับข้อถกเถียงระหว่างพี่แทนกับพี่เบส และก็ได้เรียนรู้แล้วว่า ชื่อแม่ข้าใครอย่าแตะนะ จะ บอก ให้ .
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น